Dagen hallar (6)

Hans mørke vandringsven er komen bak han no der han står oppe på ein bakkeskrent, over den flate vidda framfor han. Sola har vandra rundt han gjennom dagen, frå då ho om morgonen var bak han, til ho i middagstida stod rett i sør, og no når dagen halla mot kveld hadde han sola rett i mot. Og skuggen, hans mørke medvandrar, hadde vandra saman med sola, lang og tynn framfor han om morgonen, kort og tjukk  ved middagsleite, for så strekke seg i lengde og verte tynn att att etter kvart som den glei bak han på vegen. Vandringsdagen er snart over om det enno er timar att før sola glader ned over vidda langt ute i vest.

Der han står oppe på skrenten ser han at store maskiner har skore seg ned i den sandfulle skrenten for å gjere bilvegen mindre bratt ned mot sletta. Dit ned skal han og, for der nede, noko lenger, framme ligg der ein liten landsby med hus av stampa og soltørka jord. Der skal det vere husvære for vandrarar som han, og der vonar han å få seg nattely.
Han står enno ei stund oppe på skrenten og tek inn synet av den vide og flate vidda vestover. Den er delt opp i mangfarga flater alt etter kva som vert dyrka på flatene, og han ser små landsbyar ligge spreidt utover den store vidda. Der ein stad går vegen hans i morgon, men no er det husvære , mat og seng det står om. Han kryssar ned gjennom sandbakken, ned til vegen. Og om litt dukkar landsbyen opp, noko lenger framme og litt til sides for bilvegen. Ei lita klynge med hus ved ein eldre bygdeveg, og ei brungrå kyrkje bak husa.

Skiltet utanfor husveggen fortel at her er det husly å få. Han trekkjer forhenget til sides og stig inn, helsar og spør om dei har ei ledig seng for han. Jau, det let seg ordne, og han leitar fram vandringspasset. Verten bak disken fører han inn i prokollen og stemplar passet. Han tingar varm mat til seinare på kvelden, og frukost neste morgon, leiter opp ein seddel og betalar. Så vert han beden om å fylgje vidare inn i huset. Han vert synt kvar han finn bad, toalett og vaskerom, før han vert førd til sovesalen. Der finn han seg ei ledig underkøye, takkar for hjelpa, dreg fram soveposen og strekker den ut på senga og legg hatten opp på. Set sekk og stav ved fotenden. Så snur han seg og ser seg rundt. Han er åleine her inne, men dei fleste sengene er alt opptekne ser han, men enno er der plas for nokre vandrar til. Han dukkar ned i sekken og finn fram såpe og tørkeklut, og kle til å skifte ut vandringskleda med noko anna no når han skal roe ned i samvær med andre vandrarar. Leiter opp badromet, ventar til ein dusj er ledig og går inn, og snart strøymer det varmt vatten ned over han.

Han ruslar ein tur gjennom landsbyen i ettermiddagssola. Det er ikkje så mykje å sjå. I utkanten ved bilvegen ligg der nokre meir moderne hus med ein liten park attmed, men elles er landsbyen prega av dei eldre, lave, brungrå husa. Kyrkja prøver han seg ikkje på, går istaden inn att. Kjøper seg ei boks med mineralvatn og ruslar ut i bakhagen. Finn seg ein stol, set seg, strekker ut føtene og let kveldssola varme sjel og kropp..

Sola har sige under horisonten og lete etter seg ei gyllent lys på kveldshimmelen i vest  då han høyrer ei klokke ringe inne i huset. Og dei som sit i bakhagen reiser seg og går for å finne seg plass ved borda i matsalen. Det er tid for dagen sitt varme måltid. Ein bolle med salat først, så ein varmrett og til slutt ei skål karamellpudding. Han kjennner rutina frå alle tidlegare kveldar etter vegen. Variasjonane er ikkje så store, men det er rikelege porsjonar for vandrarar som har gått langt gjennom dagen.
Då måltidet er ferdig har det vorte mørkt ute, berre nokre få gatelys kastar ein liten lyskrets i sin nærleik i gata, så han går til romet og legg seg på senga og strekkjer seg ut ei stund før det er tid for kveldsstellet på badromet.
Der er det fleire no, så han må vente ei stund før toalett og vask vert ledige, men det er ingen ting som hastar. Det er berre å kome seg i soveposen som står att av dagen.

Han vert liggande å høyre på dei ulike måla rundt seg, nokre skjønar han litt av , hjå andre er orda framande, men han greier å plassere dei fleste ut frå tonefall og nokre få ord. Spansk, fransk, tysk og engelsk er i fleirtal, Og så er det dei tre der borte ved vindauget som ser asiatiske ut, det er vel kanskje koreanarar? Og ved sida hans fører to finske kvinner ei lavmelt samtale. Sjølv vert han ofte teken for vere nederlender på grunn av sitt eige målføre. Kanskje ikkje så rart, undrast han, dei to måla har kanskje noko av same lydane?
Så høyrer han igjen ei klokke ringe. Ein av dei som er nærast lysbrytaren strekkjer seg og sløkkjer lyset- No skal det vere ro på sovesalane.  Han ligg enno ei stund, høyrer varsam kviskring frå ein stad i romet. Sjølv let han tankane vandra gjennom dagen som ligg bak, før dei flyttar seg til hans eigen heim og dei som er der. Men så svinn alt bort, svevnen tek han.