Rast (4)

Vandraren går ned bakken mot husa der nede. Hans mørke medvandrar er komen opp på sida hans, og har vorte noko kortvoksen sidan morgonen, men så har også sola nådd si middagshøgd. Om litt er han inne  mellom husa, og han ser at ved eit av dei er det sett ut eit par bord og nokre stolar. Der det er ein bar er det råd å få seg noko å drikke, tenkjer han og stig til sides frå vegen og inn i skuggen av huset.
Lyfter av seg sekken og set den ved eit av borda, og set staven ved sida. Den sveitte hatten legg han på bordet. Så lyfter han tilsides forhenget i døra og går inn. Der inne er det kjøleg, Det kjennest nesten kaldt ut for han som kjem inn frå solvarmen ute.  Han ser seg rundt, der sit nokre andre vandrarar ved borda inne. Han helsar og går fram til disken. Smiler til henne bak disken og spør om ein stor kopp med kaffi og ei flaske vatn. Om litt står koppen og flaska framfor han på disken og han grev i lomma etter mynt, betalar, takkar  med eit nytt smil og går ut til bordet i skuggen utanfor.
Han strekkjer ut føtene der han sit. Kjenner at det var godt å setje seg på ein stol og kvile ut etter timar på vegen. Let augene gli over husa langs landsbygata.  På mange av dei er vidaugene dekte av lemmer  for å stenge den varme sola ute. Ved andre sit det eldre kvinner og menn  på stolar utanfor døra, småpratar og nyt varmen.

Opp ein liten bakke i utkanten av husrekkja ligg det ei lita av kyrkje der endeveggen er bygd så høgt opp over taket at der vert plass til å henge eit par klokker.
-Eg skulle sett inn i den, -tenkjer han, -men eg trur eg let det vere.-
Dei fleste kyrkje langs vegen har han erfart har stengde dører, og dei han har vore inne i er like i si utforming. Eit halvskymt rom med nokre få benkerader fram til koret. Det første han har møtt nede ved døra er fatet med vatten til å teikne krossmerket på seg med, og døypefonten i eit hjørne. Framme i koret står alterbordet, og på veggen bak ein krusifiks eller eit helgenbilete. Ingen alterring slik i hans heimekyrkje, for her står presten bak alteret vendt mot kyrkjelyden, og nattverdsgjestene får berre brødet, ståande fremst i skipet. Dei få dråpane med vin forbeheld presten seg.
Han har vore tilstades ved nokre messer i byane langs vegen og har opplevd dei annleis men gode å vere tilstades i, sjølv om orda på framandt mål har gått han forbi. Berre eit og anna ordet har han fatta tydnaden av.

Han kjenner at her kunne han site lenge. Ute på vegen går andre vandrarar forbi utan å stogge på. Dei som sat inne kjem og ut, heiser på seg sekkane og grip om stavane. Han helsar dei god vandring og får svar attende.
Nei, tenkjer han, det er vel på tide å reise på seg. Kaffikoppen er tom og det siste resten av brødet han hadde med seg er komen ned i magen, men først må han finne toalettet. Kvinne bak disken viser han veg. Då han kjem ut att, takkar han for seg og seier adjø.
Så er det på med sekk og hatt, feste grepet om staven og byrje å gå igjen. Han lyfter eine handa og helsar dei eldre ein god dag der han går bortover gata ut av landsbyen, og får svar attende med ynskje om god vandring.