Vassløysa

Mest oppe på tregrensa ligg han den gamle støylen. Eller støl som dei seier i denne delen av landet. Furuskogen med sine gamle og tjukke tre når ikkje heilt hit opp. Her er det lauvtrea som rår. Men ikkje mange høgdemeterane till oppover mot fjellet, så må dei og vike grunnen for eine og lyng. Ein gong var det berre gangstien som synte vegen hit opp, øvst i dalen under fjellet, men den moderne tida har nådd støylen. Stien er borte, istaden er det grove traktorspor som leier hit opp gjennom furuskogen. Og dei gamle husa som stod her har fått vike grunnen for nyare og bordkledde hus som lyser nymåla mot den grøne vollen. Nei, ikkje heilt alle. Oppe i øvrekanten av vollen, innanfor steingarden, står det eit gamalt hus, farga brungrått av vær og vind. Tidlegare var heile buskapen her oppe på sommarbeite, medan kvinner og gjetargutar heldt til dei små husa, I dag er det sauer og ungfe som får beite her på grønt og friskt fjellgras, og husa er vel meir for rekreasjonhytter å rekne. Her er ingen elstraum å få, om ein ikkje har eige agregat. Og vatnet må ein til den vesle bekken bortanfor vollen for å hente. Noko namnet på støylen fortel om. Når bekken turka inn i turketider, så bar den nok namnet Vassløysa med rette. Hit kom vi, mi kjære og eg, ein septemberdag. Vi var i fylgje med ei dotter og hennar born på veg mot fjelltoppen over støylen. Men noko under toppen snudde vi to ned att til den grøne vollen. På veg ned att såg vi dei andre nå målet på Store Haugmelen.