Haust

.Siste sommardagen i år. Høg, blå, himmel, og sjølv inne i skuggen mellom trea langs elva kjenner eg solvarmen. Stien snor seg fram i skogen ved elvebredden, grus knasar under føtene, og rett bortanfor susar elva over steinar og bergknausar i elvefaret. Bak meg, noko lenger nede ved elva, høyrer eg bruset av fossen og glade rop frå born som badar i kulpen under den. Då står dei der, ein vegg av høgreiste planter mellom stien eg går på og elva nedanfor. Veker attende bar dei blomar i fleng på sine høgreiste plantespir, men no er dei inne i ein ny fase av sitt planteliv. Blomane er borte, i staden er dei dekte av kvit ull. Hausten er komen i deira liv. Så vil dei visne, falme, og når vinteren kjem, verte brotne ned av kvit snø. Medan røtene nede i den svarte jorda kviler seg mot ein ny vår, og ny blomstring der på elvekanten. Stien fører meg vidare inn mellom trea og eg kjem inn på ei lysning, ei gamal eng. Her har det ikkje vore nokon slåttekar denne sommar, heller ikkje beitande dyr. På sidene av stien gjennom enga, står stråa høge og haustgule, medan dei sakte bøyer seg i den lette kveldsvinden. Det er haust rundt meg.

Kor er det, har du nokre pilegrimsplanar? spør han.
Nei, ikkje no. Er det ikkje på tide å gi seg med slikt? spør eg attende.
Nei, ikkje du, - svarar han- du vil nok vere pilegrim i mange år enno.
Heilt til siste turen vert med rullator? spør eg igjen.
Ja, ein pilegrim er alltid ein pilegrim, er det ikkje det du har sagt, seier han med ein smil på leppene.

Likevel, mangt har endra seg sidan eg byrja på mine vandringar, år attende. Eg er komen inn i min haust. Mannens pryd, håret  har minka av til ein krans rundt toppen der oppe, og det har vorte grått i leten. Rundt kjaken har det og vakse fram noko grått.  Ikkje noko frodigt slag til å vere kry av, men mi kjære seier eg skal la det vere når eg ymtar frampå om å ta det bort. Det gøymer dine skape kjakekantar, fortel ho meg. Og det har eg lært meg i livet, at kvinnene kan det vere klokt å høyre på.

Så vandrar eg og mi kjære ein skogssti denne siste dagen av sommarmånadane dette året, og tek steget over i dei komande haustmånadane.
Og han hadde rett; ein pilegrim er alltid ein pilegrim Om det ikkje vert fleire vandringar etter framande vegar mot ukjende mål, så minte dei glade barneropa frå badekulpen, og dei kvite blomestråa ved elvekanten meg om den pilegrimsvandringa gjennom livet vi alle går.