Atter er det søndag.

Dagane, vekene går fort. Ein har ikkje før byrja på veka så er ho over. Og i dag er det atter søndag. Dagen som tidlegare var den første i veka, men som no har hamna på siste plass, og mandagen har overteke førsteplassen. På kalendaren, vel å merke. Hjå meg har framleis søndagen førsteplassen. Ikkje minst fordi den har den plassen teologisk. Men nok om det. To søndagar fekk vi med oss på øya i havet vest om Marokko. Og då høyrer gudsteneste i sjømannskyrkja med. Og med det, det skjeldsynte at ein må stå i kø for å sikre seg ein bra plass inne kyrkja. Opptil ein time før gudstenesta, byrjar folk å samle seg på plassen utanfor kyrkja. Og når gudstenesta byrjar er det heilt fullt i benkane. Ja, kanskje er der berre ståplassar til dei siste. Det har nok si forklaring i att det i turistsesongen er svært mange frå heimlandet der då, folk som ville gått til gudsteneste heime også, men då står deira plassar der tome. Utanom sesongen er der plassar nok i sjømannskyrkja, men når sesongen kjem må dei leige den katolske kyrkja sitt bygg. Men om forklaringa er slik, så tykkjer eg likevel at det er litt artigt å måtte stå i kø for å kome inn til ei vanleg søndagsgudsteneste. Det skulle det gjerne ha vore litt meir av her heime og. Det hadde ikkje skada, og det hadde nok vore eit bra vitnemål, om vi truande fekk for vane å prioritere litt høgre søndagen si gudsteneste.