"Å, unnskyld!"

Dei hadde vandra strandvegen frå Amadores. Ein triveleg veg å gå på kanten av klippene ned mot stranda og bylgjene som braut inn over steinane i vasskanten. Men no var dei framme ved ved moloen inne i Puerto Rico. I aust bak hotella og fjellet såg han dei raude hotella i Balito. Lenger borte reiste bygningane på Anfi-åsen seg. Og lengst borte låg Arguineguin-odden med dei store fabrikkpipene bak.
Han skrådde over plassen mot stranda og hamna, bort frå butikkrada og dei overivrige selgarane der. Tru om han fekk med seg si kjære opp alle 850 trappetrinna til hotellet deira når dagen var over, eller om ho ville gå gatene opp? Trappene byrja bortom butikkrada. Men først vart det ein tur lenger bortover langs hamna, og middag på ein eller annan restaurant. Vel, han fekk sjå når tida var der.
Ho hadde på seg ein raudrosa bluse idag, hans kjære. Ho kom noko bak han i lag med ei anna kvinne.
Det var igrunnen fint å berre rusle roleg her idag, sjølv om sola gøymde seg bak skyene. Dei var ikkje åleine, her var mange undervegs i begge retningane. Somme skunda seg avgarde, andre tok det meir med ro som han. Kanskje det ikkje var så attraktivt å ligge på stranda i dag. Når sola gøymde seg vart det straks eit meir kjøleg drag i lufta.
I augnekroken ser han si kjære sin raudrosa bluse kome fram på sida, og ei hand grip fatt i hans. Det var triveleg av henne. Rart, ho brukar ikkje å halde han slik. Vel, ho ville det vel slik denne gongen,. Han trykkjer handa hennar lett som ei lita helsing.  Då høyrer han brått. " Å, unnskyld! Jeg tok feil. Jeg trodde det var min mann", og handa slepper taket i hans. Då han vender seg mot henne ser han ei framand kvinne som skundar seg frå han. "Inga årsak", seier han, " berre hyggeleg", i det ho skundar seg vidare på leit etter sin rette mann.