Skumringstimen

Det går mot kveld også denne dagen.                I sør raudnar skyene av lyset frå den dalande sola. Snart sigrar mørket og kvelden over lyset og dagen  her mellom fjella. Skumringstimen heitte stunda før, før  elektrisiteten tok bort skumringa i hus og heim.

Etter at mi kjære døydde frå meg, leitar eg ofte opp att skumringstimen med sin fred og ro. 

TV og radio får kvile då med sin støy. I staden har det  vorte ettertanken og minna si stund, medan dagslyset svinn og mørkret sig på.

Svenske Stig Johansson har eingong sagt noko eg titt kjem attende til.

"Alla desse dagar som kom och gikk, inte ante jag at det var livet.

Mange år fekk vi ilag. Dagane og vekene gjekk og vart månader og år. Fulle av skiftande  hendingar og arbeid. Gleder og sorger. Born og borneborn kom til og vaks opp. 

Og så, brått så endra alt seg. Ho var borte og eg stod att på ein gravkant. Ho eg hadde så kjær var ikkje med meg i mine dagar lenger.

Alle desse dagar som kom och gikk, var over, tok slutt.

Vel, ikkje heilt. Dei kjem og går enno, men alt endra seg likevel  den dagen ho ikkje var hos meg lenger.

Etter det har eg bygja å setje pris denne stille stunda innfor vindauget. Ettertanken og minna sin time . Skumringstimen.

Alla desse dagar som kom och gikk. Inte ante jag at det var selva livet.

Min plass

Det var ledig ved sida hennar då eg kom inn i kyrkja, og sidan ho var ei eg kjente, sette eg meg inn i benken og helsa god helg.

Ved ein av dei fremste stolpane som held oppe galleriet, og som tek litt rom i den benken. 

Eg bit ikkje, sa ho då eg ikkje sette meg heilt inn til henne. Eg orsaka meg med at min plass helst var ut mot vangen av den benken der eg brukte å ha min plass. 

Det var Helgemessesøndag. Her ved stolpen, sa ho, sat alltid min mann når vi var i kyrkja. 

Då kom eg på at der hadde og min far sin plass, og hans far og i den tida han levde. Men det har av ulike grunnar ikkje vorte min plass. 

Ein av grunnane var nok at eg vart tilsett i kyrkja. Som kyrkjetenar hadde eg min gang i bakgrunnen når kyrkja fylltest av kyrkjelyden til gudstenester eller gravferd.

Så vart eg klokkar, som det tidlegare heitte. Då hamna eg i klokkarstolen framme i koret.

Men og innfor alterringen ved alteret, som prestevikar, har eg fått prøvt meg. Første gongen fekk ein telefon ein tidleg søndag morgon frå soknepresten. Han måtte fylgje kona sin på sjukehuset den søndagen då fødselsveane hadde byrja for henne. Du får ta gudstenesta, sa han. Det vart byrjinga på nokre år som prestevikar, med biskop Bondevik si velsigning.

No må eg tilstå at det er godt å finne sin plass i kyrkjebenken, og berre ta imot det som gudstenesta har å gi ein eldre pilegrim . Og la øyre og hjarte roe seg. Og å kjenne at det er ei velsigning å sitje  der i benken, saman med kjende og kjære medvandrarar på vegen mot æva.

.