Lysande mørker

Eit minne har stege fram for meg frå den tid eg tenestegjorde i kyrkja julaftan.  Då høyrde det med å ta trappene opp i tårnet til kyrkjeklokka og syrje for å opne gluggane før gudstenestene,  og stenge dei etter at jula var kima inn kl. 18.00. Det var dei åra då det byrja verte fleire og fleire som tende små lys på gravene sine. Og når eg då kom opp i tårnet for å stenge lukene att, så vart eg ståande og sjå ut over lyshavet på kyrkjegarden under meg,  frå alle dei uteljande små lysa på gravene. Det var som ein tindrande stjernehimmel der nede på den ofte snødekte kyrkjegarden.

Denne julekvelden var eg sjølv mellom dei som vassa fram i snø til ei grav for å tenne eit lite lys på ei snødekt grav. Ei funklane lystjerne på ein kveldsmørk snødekt kyrkjegard.

Det rann meg i hugen nokre linjer frå noko Jan-Magnus Bruheim skreiv då Tor Jonsson døydde.

Den fyrste dag - og alle dagar går.

Det snøar ute. Og eg står her inne

og ventar stilt. Men snø fell aldri over

den nakne stjernehimmeldjup av minne.

Det bankar nattetid. Det opnast dører.

Og alt som hende - det er nå det hender.

Det snøar på ei grav. Det er som frosne tåror

or himmelauga over våre grender.