Minnast

Gamleåret sig i grav, året 2022 er snart historie. For meg var det eit sårt år då to av mine gjekk bort, men og med såre familiebrot i nær familie.

Ein fin februardag i 1964, møttest mi kjære og eg for første gong. Ringane kom på ein kald novemberkveld same året, og  ein augustdag året etter sa vi ja til kvarande ved alteret i Veøy kyrkje på Sølsnes.

Så sette vi bu i mi heimegrend og fekk mange gode år saman, heilt til ho sovna inn i februar dette året, etter månader med kreftsjukdom.

Vi var meint for kvarandre sa ho, meinte ho, mi kjære. Der hadde vore ei hand som hadde ført henne fram til at vi skulle møtast den februardagen for 58 år sidan.

Takk for alt mi gode og kjære Bodil. Takk for alt det gode vi fekk dele av livet saman. No er senga di og stolen din tom. Heklepinnen din har stilna. Eg er åleine i stova vår men borte for meg vert du aldri, i mine minne vil du alltid vere hjå meg.

Den dag kjem aldri, at eg deg gløymer; 

For um eg søver, eg um deg drøymer.

Um Nott og Dag er du like nær, 

og best eg ser deg, naar myrkt det er.

Du leikar kringum meg, der eg vankar.

Eg høyrer deg, naar mitt Hjarta bankar.

Du stødt meg fylgjer paa Ferdi mi,

som Skuggen gjeng etter Soli si.

                     Assmund Olavsson Vinje 

Lysande mørker

Eit minne har stege fram for meg frå den tid eg tenestegjorde i kyrkja julaftan.  Då høyrde det med å ta trappene opp i tårnet til kyrkjeklokka og syrje for å opne gluggane før gudstenestene,  og stenge dei etter at jula var kima inn kl. 18.00. Det var dei åra då det byrja verte fleire og fleire som tende små lys på gravene sine. Og når eg då kom opp i tårnet for å stenge lukene att, så vart eg ståande og sjå ut over lyshavet på kyrkjegarden under meg,  frå alle dei uteljande små lysa på gravene. Det var som ein tindrande stjernehimmel der nede på den ofte snødekte kyrkjegarden.

Denne julekvelden var eg sjølv mellom dei som vassa fram i snø til ei grav for å tenne eit lite lys på ei snødekt grav. Ei funklane lystjerne på ein kveldsmørk snødekt kyrkjegard.

Det rann meg i hugen nokre linjer frå noko Jan-Magnus Bruheim skreiv då Tor Jonsson døydde.

Den fyrste dag - og alle dagar går.

Det snøar ute. Og eg står her inne

og ventar stilt. Men snø fell aldri over

den nakne stjernehimmeldjup av minne.

Det bankar nattetid. Det opnast dører.

Og alt som hende - det er nå det hender.

Det snøar på ei grav. Det er som frosne tåror

or himmelauga over våre grender.

Sakn

Det nærmar seg julehøgtida. Den første utan mi kjære her hjå meg. Det er underlege dagar fylte av sakn og vemod. Kvar er ho mi kjære ?

Hennar lekam kviler i ei grav ved kyrkja, dit den kom etter at ho drog sit siste andedrag og alt stogga for henne, hjarte, lunge, ja alt slokna.

Men ho, det som var henne meir enn lekam og ande, dette som er kalla sjel, kvar vart det av. Kvar er det?  

Lat lekamen kvile med fred i si grav. Mi sjel ho er heime hjå Gud, song vi i kyrkja før ho vart førd til kvile på kyrkjegarden. Ja, eg trur det gjennom all mitt sakn og vemod. Ho er heime hjå Gud.

Eg sit og ser ut vindauge ein sein ettermiddag no i førjulsdagane. Ute, over fjella i sør reiser det seg mørke skyer. Men so, brått opnar det seg ei revne i det tunge og mørke, og gjennom denne revna strålar det fram eit anna lys. Varmt og gyllent, som ei helsing frå ei anna verd.

Kjærleik

Kjærleik, seier rosa, er ein ange.

Kjærleik er ei kviskring, seier havet.

Kjærleik er eit sukk, seier vinden.

Kjærleik, seier lyset, er ein loge.

Å,  alle desse løgner !

Kjærleik ...... er ei tåre !

                                   Josefa Murillo

Kveldshimmel

Han gyller himlens tak i gullsinober.

Han heiser sola varsamt opp og ned.

Han helsar oss med sommar i oktober.

Han skifter fargar på kvart ospetre.

Syng Jan Inge Sørbø, men der gjeld visst ikkje berre i oktober, for no er vi midt november, som sålangt har vore haustvarm. Ospetrea står nok tome for gullfarga lauv, men denne dagen gav oss ein kveldshimmel i ei fargeprakt mest utan like. Den var sanneleg  gyldt i gullsinober.

4.sundag i advent.

Og natta ror sin lette båt så varleg inn mot land, men stiller ikkje all den gråt som løyner seg bak flimmerlys, og varmar ikkje den som frys med overflod i hand. Ver du oss nær når dagen døyr, vi bed deg, Herre, høyr ! 

                                          Åse-Marie Nesse

Vinterkveld

Natta ror sin lette båt så varleg inn mot land, men stiller ikkje all den gråt som gøymer seg bak flimmerlys, og varmar ikkje den som frys med overflod i hand ... , skriv Åse-Marie Nesse. 

Ein kald vinterdag glid mot natt, og i syd, bak åsen i der, gyller dei siste strålane frå sola opp nokre gullskimrande skyer. For meg var dette dagen då sola tok farvel inn mine vindauge for dette året.

 

Eg såg eit glimt frå Moskva på TV'en i dag. Det var Putin som stod med eit høgt glas i handa og skrytte av styrkane hans som skaut broderfolket ut i vinterdagar utan straum, varme og vatn. Og eg undrar meg kvifor det ukrainske folket så ofte har fått kjenne pisken frå maktsjuke menn, Stalin, Hitler og no Putin har alle påført, og påfører dette folket store lidingar.

Utanfor mi verandadør ser eg fuglar på leit etter mat i vinterkulden, ser dei krøkje seg saman og blåse seg opp til runde fjøyrballar for å verne seg mot kulden. Medan eg sit i mi varme stove.

Natta varmar desverre ikkje den som frys, og stiller ikkje all den gråt som skriv seg frå den vondskapen som rår på vår vesle runde, blå kule under den uendelege himmelen der oppe.

Ver du oss nær når dagen døyr, vi bed deg, Herre, høyr! ber Åse-Marie Nesse, og eg med henne.