Padre Pio

For mange år sidan no fekk eg eit par brev frå Italia der det vart fortalt om ein Padre Pio, og at dei var i ferd med bygge opp ein minnestad om han, og dei spurde om eg ikkje ville stø deira arbeid økonomisk. Kven denne padre var, var meg heilt ukjend, og kvifor eg fekk denne oppmodinga har eg aldri skjøna, lutheranar som eg er. Nokre år seinare var mi kjære og eg på ei gruppereise i Italia og der såg eg lastebilar som hadde bilete av Padre Pio måla på førarhuset. Eg spurde då gruppeleiaren om ho visste noko om han sidan lastebilar køyrde runt med bilete av han. Ho kunne lite fortelje så vel heime måtte eg lese meg opp på den gode padre, og det eg las var særs interresant. Men han gjekk etter kvart i gløymeboka, heilt til han i dag dukka opp i andakta i dagens Vårt Land.

Og det skjønar eg, der er meir mellom himmel og jord enn eg skjønar. For å sei med den gode Ivar Aasen; det vesle vetet det strekk ikkje alltid til, ei tru må stydje oppunder.