Over fjellet

Det går litt nedover att frå Cruz de Ferro etter gode vandrarvegar langs bilvegen, medan sola sakte jagar bort morgonskodda og lyser opp fjellsidene i gyllent sollys. Men der vi går i skuggen, er det framleis litt kjøleg.
Vi kjem inn i landsbyen Manjarin. Ruinane langs vegen viser at her har mange tidlegare hatt sitt liv og levebrød, men no er det lite att anna enn ruinar.

Men enno er her liv. Ein "tempelriddar" har teke bustad i nokre forletne hus og laga til ein stoppestad for pilegrimane. For meg likna det meir ein hippileir. Og oppover i landsbyen var der nokre andre hus som såg ut til å bu folk i.
Stansen vart ikkje lang før vi heldt fram. Litt lenger framme vart det sett opp eit par kvilebenkar, og eit lite skur der ein plakat bad om donativo i ei kasse.
Sola kika fram der, så vi tok ein rast for vår morgonbøn på benken.
Ein mann kom ruslande saman med ein stor hund. Skulle visst sjå til ei vassrenne for beitekyrne nede i lia. Og kanskje etter donativkassa?
Men eg var stirrig og opna ikkje hjartedøra, det kom ingen mynt i kassa frå meg.

Det burde eg kanskje gjort. For medan dei byrja stiginga opp mot høgda att, på gode stiar, hende det.
Det kom syklistar bak , så dei måtte skunde seg til sides for å sleppe toget forbi. Vandraren snur seg halvt for å sjå om der kjem fleire hurtigtog bak, og om det då var ein stein, ei rot eller sine eigne føter som kom i vegen, eller manglande donativ, veit han ikkje. Men brått låg han sidelengs så lang han var på stien, medan vegstøvet stod som ei sky rundt han.  Var han heil? Ingen brotne bein eller sår nokon stad? Nei, ikkje ein gong hol på kleda. Han kava seg opp under forskrekka tilrop frå medvandrarane, og kosta støvet av kleda. Ingen skade, trøysta han. Kanskje han ville få seg ein blå fingernagl, det var det heile.

Så var dei over den andre toppen på fjellet, og stien byrja å falle bratt nedover mot dalen, 900 høgdemeter lenger nede. Nede i lia dukka ein landsby opp, det er El Acebo. Her er nyoppussa hus langs den eine gata gjennom landsbyen. Her er både barar, hospits og små handelsbuder, så pilegrimane kan få stetta sine ulike behov.

Landsbyen har har helde på sitt gamle særpreg med steinhus og overbygda "verandaer" Vi er komne inn i Bierzo-regionen, og folk kjenner seg meir knytt til Galisia enn Leon. Vi kunne sjå grafitti som fortalde at Bierzo ynskte overføring til Galisia.