På vegen att

Vel heime att etter å ha vandra det siste stykket fram til Santiago de Compostela er det tid for å vandre opp att, men denne gongen frå sofaen, og med laptopen på fanget.
Og då må eg attende til ein tidleg morgon i Madrid, tysdag 11.september. Då byrja reisa vår med taxi gjennom gatene til busstasjonen og ekspressbussen i fleire timar over den flate høgsletta mot nordvest.
Kjende namn dukka opp og vart borte bak oss. Avila, Salamanca, Segovia,Valladolid, Zamora, Palencia, Leon.
Eg har hatt ein liten draum om å gå pilegrimsvegen frå Sevilla. Den draumen vart borte under bussturen når eg såg for meg dei mange dagane det ville ta å gå over den endelause sletta.
Langt om lenge dukka det lave fjell opp i disen der framme, og etter som vi rulla vidare mot nordvest vaks dei, og steig klarare fram. Så rulla bussen inn i Astorga, og vi fekk eit bussbyte. Vi skulle to mil lenger vest, opp i fjella. Til Rabanal del Camino. På 1162 meters høgd. Der skulle vi ta sekkane på ryggen og byrje å gå.

 

 Etter å ha styrkt oss på kaffi, bocadillo og is kom vi oss avgarde.5,5 km skulle vi gå første dagen, og opp 277 meter til 1439 m.o.h. Her møtte vi meir sti enn vi har hatt tidlegare på vegen i Spania. Stein, grus og gultbrunt støv. Mine svarte sandalar hadde snart skifta farge.
Opp steig vi, og bak oss breidde sletta seg ut austover mot Astorga.

Det var Foncebadon som var målet vårt denne første dagen. Heile 5 innbyggarar har den, står det i vegboka mi. Men den har ei lang soge bak seg. På 1000-talet vart det helde eit kyrkjekonsil her, og kong Alfonso VI gav store rettar til kyrkja for at dei skulle bygge pilegrimshospits her, og sjå pilegrimane vel over passhøgda lenger framme. Det var ein munk som bygde første hospitset. Seinare kom andre munkar til. Heilt opp til 1900-talet stod Foncebadon under kongeleg vern.
Men så byrja nedturen, og landsbyen kom i forfall. I 1974 var her berre 4 fastbuande att. Og 20 år seinare ingen, og husa var utan tak og til nedfalls.



Men den nye pilegrimsstraumen har snudd utviklinga. Av kyrkja står berre klokkeveggen att, men her er det kome eit nytt bygg der skipet stod, og det er eit av fire pilegrimsherberge i Foncebadon.

Det var ikkje der vi tok inn. Heller ikkje i denne runde bygninga med stråtak, men i eit nytt bygg tett ved, der munkane ein gong heldt til.

Mat må ein pilegrim ha, og lagar han den ikkje sjølv, så må han kjøpe seg eit styrkande måltid. Men det er ikkje alltid like enkelt å bestille føda.

Pilegrimsmenyen innheld forrett, hovedrett og dessert.

Og her fekk eg litt problem med forretten. Det var fleire slags salat å velge mellom. Eg enda med noko eg ikkje hadde smakt før, salat ruso. Hovedinnhaldet skulle vere poteter. Etter år saman med mi kjære har eg lært med å setje pris på potetsalat til grillmat og koldtbord, men det er som regel nok med ei skei eller to. Men dette var eg ikkje førebudd på; ein stor tallerken med potetsalat. Eg åt og åt, og lovde med sjølv , aldri bestill salat ruso meir.

 



Vegen frå Rabanal til Molinaseca



Høgdeprofilen på same stykket