Skrivetørke.

Endå nokre dagar med sol og varme kom og reiste. Dei vart bytt bort i nye grå dagar. Men enn så lenge, utan regn.
Eg sjølv har vore råka av noko som kan kallast skrivetørke. Då er det freistande å legge føtene på verandarekkverket og la humla suse. Men eg kan ikkje det heller. I allefall ikkje heile tida.  For inn i mellom må eg ta på meg gummistøvlar og klede som tåler skit, leite fram spade og hakke, og bøye ryggen over molda. For eg har byrja på eit arbeid som krev både sin mann, og si tid. Så får tida vise om eg har heist eit større segl enn båten toler. Eller om om eg klarer å kare meg i hamn før vinteren bankar på.
Men innimellom er det godt å kvile ryggen og legge føtene på rekkverket. La sola varme frå ei blå himmel, og drøyme seg vekk. Drøyme seg år attende. Til Via Podiensis der den snirklar seg fram mellom Frankrike sine åsar.
Kvifor slike draumar no?
Der er ein engelskmann som er på veg frå Le Puy i desse dagar, og han har ein blogg. Eg må ofte innom for å fylgje med i vandringsdagane hans. I dag var han på veg ut og opp frå Conques, og målet var Decazeville. Etter same ruta som vi fire vandrarane gjekk . Bileta, og det han skreiv, førde meg  år attende.