Hjelmelandsdalen - Stårheim

Det regna denne morgonen då min eldste bror og eg skulle avgarde på 3.etappe av kvinnegruppa Embla si pilegrimsvandring mot Selja. Frå Kilsfjorden i Volda,  over Bjørkedalsbrekka til Hjelmelandsdalen i Nordfjord. I dag gjekk vandringa vidare frå Espe i Hjelmelandsdalen, over til Remmedalen og ned til Stårheim. Før etappen vart avslutta i Orheimtunet.
Men regnet for vidare mot nordaust, og då vi var samla til start kl.12.00 ved Espe bru, var det opphald med fin vandringstemperatur. 30 personar var med denne gongen. Dei fleste frå Volda og Eid, men nokre hadde og andre heimstader. Mi kjære heiv seg og rundt på morgonen og vart med.

Fleire lokale var med, og dei kunne fortelje om gardsnamn, personar og hendingar i bygdene ved vegen.
Det var jordbruksbygder vi gjekk gjenom med velstelte og moderne gardar. Men her var og minne om tidlegare tider, som dette gamle nordfjordtunet. No under restaurering attende til gamal prakt. Men sjå på den flotte steingarden i bakken bak husa. Her har det vore rulla og lyfta ein del stein i eldre tid.

Men ikkje alle hus er like heldige. Nokre går sin tunge lagnad i møte når dei ikkje lenger er til nytte. Forfallet.

Det gjekk mest nedover. Men nokre moter kom vi ikkje unna. Om ikkje så lange og bratte.  På veg opp her, ligg Remmedalen bak oss. Vi skal opp i Kleiva for ein rast med mat og drikke. Og utsyn over fjorden, eller fjordane, syd for Stårheimbygda nede ved fjorden.
I syd grånar det til med regn, og før vi bryt opp for siste bakkane ned til fjorden, må regnkleda på.

 Ved fjorden svingar vi av inn mot den kvite Stårheimkyrkja.
Stårheim var under borgarkrigstida på 1100-talet sete for ei av dei mektigaste ættene i landet vårt. Stårheimsætta. Arne til Stårheim vart gift med ei svensk gøtakvinne, Ingrid,  som i tidlegare ekteskap hadde vore gift med både ein dansk og ein norsk konge. Arne var hennar fjerde mann. Ein av sønene deira heitte Nikolas, Han vart biskop, og kom til å vere mellom dei fremste motmennene til Sverre og baglarane under borgarkrigen.

Men Stårheim fostra og ein landskjend mann  nærare vår tid. Framleis er det mange her i landet som hugsar han. Den blinde sjåaren Matias Orheim som reiste landet rundt som forkynnar. Trass i sitt handikapp. Forkynnar og songskrivar. I tillegg spelte han både på fele og glas. I si tid ein omstridd, og høgt verdsett mann.

Difor var det naturleg å avlutte denne vandringa i heimtunet til Matias og Marie Orheim, og høyre eit av deira barnebarn fortelje frå livet deira. 

I august held Embla fram med si vandring mot Selja. Då frå Bryggja og over fjellet til Selje.