Det kveldar

Det kveldar utanfor mine vindauge. På andre sida av fjorden  teiknar mørke skyer seg på ein bleiknande himmel bak dei mørke konturane av fjella, over lysa i heimane under.

Og snart fell nattemørkret over bygda.

Då er det tid for blinkande stjerner på ein nattsvart himmel.

I eldre tider, før det ektriske lyset vart vanleg i heimane, hadde denne stunda på døgnet namnet skumringstimen.  For mange var det timen for å gi rom for ettertanken. Om dagar som var - og dagar som vart, med endringane som brått kom, og som endra dagane og livet etterpå.  Livet var ikkje lenger det same som før.

Skal gamalt venskap kverva bort

Og ikkje setja far?

Skal gamalt venskap kverva bort

Og det som eingong var?

Dei første strofene av Hartvik Kiran si omsetjing av Robert Burn sin song; Auld lang  syne., minner meg om det som eingong var, det eg eingong hadde, men som no er tapt, borte. Berre minna av det som ein gong var er att. 

Og no i skumringstimen stig dei fram for meg, desse minna, medan  lyset på  himmelen der ut bleiknar bort og går over i nattsvart mørker.

Det livet byr på av det gode er lett å ta imot, verre er det med det såre og vonde, men også det må ein ta imot, sjølv om ein til tider tenkjer at det er nok no. Om ei veke skal eg i den tredje gravferda innan familien på under to år. Då er det to av mine barnebarn som står farlause att. Det livet byr kan vere i hardaste laget til tider.