Kva veit vi om morgondagen ?

Ja, kva veit vi om morgondagen ? Svært lite, helst ingen ting. I den store boka står det at alle våre dagar er i Guds hand, og at ingen, ikkje eingong ein spurv fell til jorda uten at Gud veit om det.

I dei to siste åra har eg fått røynt det. Vel,  med mi kjære Bodil fekk eg førebu meg, om det er råd, på at ho sovna inn frå meg og mine. Men med dei 4 andre? Med mi kjære og hennar bror var det venta, men med dei tre andre  har det vore brått og uventa.

Om nokre dagar er eg Sogn for å fylgje ein tidlegare svigerson til hans siste kvilestad. Hans bortgang kom brått og uventa, og alt for, alt for tidleg.

Og så, i dag fekk eg igjen ei melding om at endå ei i familien hadde brått og uventa sovna inn.

På Trongarden på Nesje var dei tre syskjen som vaks opp tidleg i førre århundre. Og desse tre fekk fem born som kom til å stå kvarandre nær. Tre gjenter og to gutar. No er det berre ei att av dei. Ho som var den eldst av dei, og som var einebarn. Så i neste veke skal eg fylgje henne som vaks saman med ein yngre bror til henner siste kvilestad. Han gjekk bort for nokre år sidan.

Nei kva veit vi om morgondagen? 

Det kveldar

Det kveldar utanfor mine vindauge. På andre sida av fjorden  teiknar mørke skyer seg på ein bleiknande himmel bak dei mørke konturane av fjella, over lysa i heimane under.

Og snart fell nattemørkret over bygda.

Då er det tid for blinkande stjerner på ein nattsvart himmel.

I eldre tider, før det ektriske lyset vart vanleg i heimane, hadde denne stunda på døgnet namnet skumringstimen.  For mange var det timen for å gi rom for ettertanken. Om dagar som var - og dagar som vart, med endringane som brått kom, og som endra dagane og livet etterpå.  Livet var ikkje lenger det same som før.

Skal gamalt venskap kverva bort

Og ikkje setja far?

Skal gamalt venskap kverva bort

Og det som eingong var?

Dei første strofene av Hartvik Kiran si omsetjing av Robert Burn sin song; Auld lang  syne., minner meg om det som eingong var, det eg eingong hadde, men som no er tapt, borte. Berre minna av det som ein gong var er att. 

Og no i skumringstimen stig dei fram for meg, desse minna, medan  lyset på  himmelen der ut bleiknar bort og går over i nattsvart mørker.

Det livet byr på av det gode er lett å ta imot, verre er det med det såre og vonde, men også det må ein ta imot, sjølv om ein til tider tenkjer at det er nok no. Om ei veke skal eg i den tredje gravferda innan familien på under to år. Då er det to av mine barnebarn som står farlause att. Det livet byr kan vere i hardaste laget til tider.

Morgon ved fjorden

Dagranda i aust har byrja å auke i styrke denne  søndagsmorgonen ved Romsdalsfjorden.  På den klåre himmelen bleiknar natta sine blinkande stjerner etter kvart som morgonlyset aukar i styrke. Men enno er det lenge til sola sender sine strålar over fjellryggane sør om fjorden. Denne tidlege og stille søndagsmorgonen sit eg ved vindauget og let dagen der ute vakne framfor augo mine.

Framfor meg, på andre sida av Langfjorden ser eg Veøya, enno i skuggelandet. Og der inne i mørkret ligg den gamle og kvite, Veøykyrkja med si lange soge attover i tida.

Når dagslyset har nådd øya der inne i skuggen, vil kyrkja stige fram med sin kvite vestfront. Lenger bak, bortanfor Rødvenfjorden sine fjell, reiser  Trolltindane sine bratte flog seg over Romsdalen.

Og om nokre få morgontimar vil sola denne morgonen lyfte seg over fjellranda der borte, og dagen er her.

Å sjå og å minnast

Eg kjende det alt medan eg enno låg i senga  at det hadde vorte kaldare ute. Og vel oppkomen såg eg at himmelen var skyfri, og sola så smått hadde byrja farge toppen av Helgehornet med sine strålar. Men det ville enno ta ei tid før ho skein inn glaset til meg. Ho måtte først klive forbi toppen på Melshornet. 

Eg var komen på plass med morgonkaffien i mi kjære sin stol, før ho skein inn i stova til meg.

Men andre sida fjorden låg enno i skuggelandet, om himmelen over var vakkert blå å sjå, mellom lyse og kvite skyer. 

Og i dalsøkket mellom dei to åsane kan eg ofte sjå skodda legge si grå pute over heimane der.

Det var mi kjære sin stol dette. Her var det ho sat med si hekling, og fylgde med på sine blomar ute når deira tid var, og at småfuglane  hadde nok mat i den tida dei trong det.

No er ho ikkje lenger  her hjå meg. Laurdag var eg og tende lys på hennar grav.

Tankane går ofte til henne, mi kjære, her eg sit i stolen framfor glaset og ser ut.

Eg har litt otte for at eg skal verte ein gamal gretten gubbe, men førebels er det inga fare for det, trøystar mine born meg, og godt er det. Så får eg vone at eg held meg unna å verte det, om plagene kan renne på i dagar som kjem.

Her i stolen har eg mykje glede av å sjå kor himmelen i sør endrar seg gjennom dagen. Det kan verte dramatiske skifte i løpet av nokre få timar. Hadde eg hatt kunstnarånda, hadde nok himmelens skyer vorte mitt hovedmotiv.

Og så sa sola takk for i dag.