Sjølv var eg heilt ukjend med han heilt til første bindet av Septologien kom ut. Det kjøpte eg for å verte kjend med han som forteljar. Og soga om Asle og hans liv greip sterkt fatt i meg, så dei to neste banda av boka vart kjøpte med ein gong dei var i handelen.
Men korleis byrjar soga?
Med to strekar på eit kvitt lerret.
-"Og eg ser meg stå og sjå mot biletet med dei to strekane, ein lilla og ein brun, som kryssar kvarandre på midten, eit avlangt bilete, og eg ser at eg har måla strekane langsamt og med tjukk oljemåling, og ho har runne, og der den brune og den lilla linja kryssar einannan blandar fargane seg vakkert og renn nedetter og eg tenkjer at dette er ikkje noko bilete, men samstundes er bilete slik det skal vera, det er ferdig, det er ikkje meir å gjera med det, tenkjer eg ..."
Og slik helde det fram i sju bøker, samla i tre bind. Han ser og tenkjer attende på livet og kjærleiken, og det som hende han i livet der dei to strekane kryssa kvarandre i livet hans. Den ævelege og den jordiske, den lilla og den brune. I tre dagar før jul i pendling på snøkledde vegar mellom heimen inne fjorden og byen Bjørvin tenkjer han og ser han livet sitt gå forbi, frå ungdoms rastløyse og opprør til han som gamal har funne roa i den katolske røyndomen, leid dit av Alis, henne som vart hans livs kjærleik, men som døydde frå han.
Så endar den sjuande boka lenger inne i fjorden, dit han er boden for å feire jul.
Framkomen er han trøtt etter ferda og går til sengs og samlar seg i bønene som rosenkransen sine perler gjev han...
"eg andar jamt og eg tenkjer at ja slik ikkje anna ikkje meir med di eg ikkje tykte om dei andre og eg pustar langsamt inn og ut og eg flytter tommelfinger og peikefinger opp til den tredje perla og eg seier inne i meg Ave Maria gratia Plena Dominus tecum Benedicta tu in mulieribus et benedictum fructus ventris tui Jesus Sancta Maria Mater Dei og eg ei kule av blått lys skyt seg inn i panna mi og spengjest og eg seier svimlane inne i meg Ora pro nobis peccatoribu nunc et in hora "
Eg las og attfortalde den til mi kjære, som nok aldri kom til å lese den, denne enkle soga om ein aldrande mann sitt liv og hans kjærleik, og hans veg til tru, attfortalt omatt og omatt frå ulike vinklar, der dei to strekane er med heile tida bak alt, saman med orda " tenkjer eg " , og med dei mange tankane omkring dei kristne dogmene.
For meg vart det ei djupt kristen bok, noko som og tittelen på bøkene peikar på, og som gav meg lyst til å lese meir av Jon Fosse.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar