Motvilleg tru

Eg las nyleg ei bok som gav meg nokre tankar omkring tru og tvil.
Det er ei dansk kvinne som skriv om seg sjølv som ei motvilleg truande, og den handlar om hennar leit etter årsaka, grunnane,  til ei "unormal" hending ho fekk i Spania for nokre år sidan, og kva det gjorde med henne.  Då møtte ho der Jesus, åsyn til åsyn, i ei kyrkje. Det høyrer ikkje med til det ein kan kalle normale opplevingar.  Heller ikkje mellom dei som kallar seg kristne, og som soleis skulle vere opne for å oppleve noko liknande ein eller annan gong i livet. Sæle er dei som trur endå dei ikkje får sjå, sa Jesus til ein av læresveinane, då han ville ha synlege prov på at den døde og gravlagde Jesus verkeleg hadde brote døden sine lekkjer og vendt attende til livet. Tvilaren Tomas fekk han namnet etter det. Rett nok les vi at Jesus oftare syner seg for menneske i den muslimske verda, enn til oss kristustruande. Kva no årsaka til det er? Men likevel,: kan vi tru på slike hendingar? Er dei verkelege, eller er det berre draumar?
Om eg fekk ei slik oppleving som denne kvinna, hadde ikkje eg og då tvilt, og spurt meg sjølv kva dette var?  Hadde eg ikkje undra meg, som kvinna, - er eg vorten sprø på vetet som meiner å ha opplevd å møte Jesus, andlet til andlet?
Ikkje kjenner eg nokon som kan fortelje om eit slikt møte heller, med unntak av mi avlidne svigermor som var sengeliggande i sterke smertar. Og som der i senga opplevde å få sjå den krossfeste stige fram for seg, og at han synte henne dei gjennomstungne hendene sine, og sa nokre få ord til henne.. Etterpå vart smertene lettare å bere. Men kor verkeleg var det, det ho meinte å sjå og høyre?
Den danske kvinna fortel i boka om si leiting etter svar på si oppleving, og det er denne "Beretning fra en motvillig troende" som vart tankevekkande for meg å lese. Boka fekk meg til spørje meg  sjølv om synet på slike hendingar har vore grunna på den rasjonalistiske kulturen eg er oppvaksen i. At det er berre det som kan provast vitskapleg og handfast som er verkeleg. At slike hendingar er berre illusjonar og elektriske impulsar i hjerna vår.  Og ei tru på at slike ting nok kan hende men er lite truleg sidan dei ikkje er råd å prove. Boka fortel om hennar leit etter svar som kunne provast, men dei svara vart ikkje tilfredstillande for henne. Til det var opplevinga av å ha møtt ein person som fyllte alle hennar sansar av å ha vorte sett med heile sitt eg. Tvers gjennom tid og rom. Hennar leit etter svar endar med at var sant at det hende henne. Ho møtte Jesus inne i kyrkja der i Spania, og det møtet endra henne som kvinne, som mor , som ektemake, som menneske.                                              Korleis klarer du å tru? vart ein norsk forfattar spurd. Då eg opna meg for å tru, kom trua, svara han.  So enkelt kan det seiast. Eg treng ikkje noko møte andlet til andlet. Det er berre å opne seg for trua, så stig ho inn.