Gjengrodde stiar

Har du fått skrivesperre? spurde ho meg her ein kveld. Ja eg har kanskje det. Når eg ser at sist eg var inne her var 10.januar, og no skriv vi snart april. Berre vel ei veke att. Så er det nok noko i det. Då vert vel dette litt som å prøve seg på gjengrodde stiar.
Ute har det sidan sist vorte vår, med blømande snøklokker og kvite, blå og gule krokus utanfor husveggane. Jamvel våren sine første kvitveis og hestehov er det meldt om. Og trea står med store knoppar.
Men dagane har rusla avgarde i sitt rolege tempo, sjølv om eg ikkje har vore mykje tilstades her inne på bloggen. Det har vore mykje inneliv desse månadane for ein frostvar kar, men helsa har vore bra så langt. Influensaen har vi to gått klar, om andre i huset har fått merke den. Men den langvarige hosten eg ein gong var plaga med, og som Santo Domingo ved Calzadaelva kurerte meg for, den har dukka opp att. Så kanskje eg må ned å vitje Domingo att, om ikkje hosten gir seg av seg sjølv?
Elles prøver eg meg som korsongar igjen, om då ikkje hosten set ein stoppar for det att.

Ny sokneprest har vi og fått. Vel, ny og ny, vi har kjent han i fleire år alt. Han bytte berre beite frå grannesoknet i vest, men i dag vart han sett inn i sitt nye embete her hjå oss.
Elles har eg nytta vinterfreden til å lese litt, og kose meg med det yngste barnebarnet når ho vitjar oss to her nede på grunnplanet.
Slik går no dagane. Så får eg sjå om skrivesperra held seg, eller om gjengrodde stiar får meir trakk framover. Eg vert litt freista når eg les dei daglege rapportane frå ein i ei nabobygd som er på Israeal-tur med nokre karismatiske pinsevener, medan han sjølv hallar til ateisme. Det må innebere nokre kulturelle ulikskapar, men han drog for å utfordre sine fordomar, skreiv han i byrjinga.
Kanskje det er andre og som treng å utfordre eige fordomar og fastlåste standpunkt. Men meir om det seinare. Kanskje.