Ein desembermorgon.

Det er tidleg desembermorgon. Ute er framleis myrkt, men der lyset innanfrå lyser opp stuprenna ser eg våte dråpar henge på metallet. Så er denne morgonen og regnvåt. Eg strekker meg ut i sengevarmen under dyna. Ingen grunn til å flytte meg til badet enno. Det er ingen ting som hastar denne morgonen heller.

Då høyrer eg ei kvinnerøyst bryte stilla. Eg høyer ho kallar på meg med namnet mitt. Undrande svarar eg -- Ja ?  

Undrande fordi eg ikkje har høyrt nokon gå i døra inn til mine rom i huset. Kven har kome inn til meg så stilt?  Og det var ei vaksa kvinnerøyst eg høyrde, ei kjende røyst. 

Så går det opp for meg at der er ingen andre i mine rom denne morgonen. Eg er åleine.

Undrande forlet eg sengevarmen. Kva var det eg hadde høyrt ? Var det ein draum, eller var det berre tankespinn i hjerna mi ?

Eller var det mi kjære som kalla meg med namnet mitt, som ei helsing frå den evige  verda ?

Svaret får eg aldri, berre ei stille undring over kva det var eg høyrde ein tidleg desembermorgon.