Om det ikkje vart noka preike i gårsdagen si gudsteneste, så evna Orda frå Matt. 18 å leva vidare i meg utover dagen og natta. Eg undra meg over kva eg ville sagt om det var eg som skulle halde den preika, noko eg slepp sidan eg har sagt frå meg den retten. Men orda reiste fleire spørsmål i tankane mine. Spørsmål som kanskje ikkje har nokre enkle svar, eller?
Ikkje sju gongen, men sytti gongen sju, svara Jesus Peter då han spurde kor mange gongen han skulle tilgje bror sin. Men kva med den 491.ande gongen, eller den 500.andre. Det enkle svaret er sjølvsagt at der er inga grense for tilgjevingane vidare oppover. Men er det so enkelt? Syner ikkje våre erfaringar i livet at der er ting, handlingar, som det kan vere vanskeleg, ja urett å kreve tilgjeving for? Sjølv for den eine gongen?
Og so heldt Jesus fram med å fortelje ei soge om ein konge og nokre tenarar med skuld. Den første si skuld var enorm, men han opplevde å få skulda si sletta. Der vart det tilgjeving mange gongen sytti gonger sju. Men så raknar biletet, for han møter ein medtenar som er skuldig han ein bagatell, og då er der inga tilgjeving tilstades i det heile.
Og det som vidare hender reiser nye spørsmål hjå meg. Kan tilgjevinga reverserast? Kva er det enkle svaret her på slutten av Jesus si fortelling, for Jesus let kongen kalle attende den tilgjevinga han gav tenaren med den enorme skulda. Fordi han ikkje sjølv evna å tilgje sin medtenar.
Kva så? Eg sit att med spørsmålet; Er der grenser for tilgjevinga, nåden? Og er det mitt liv, mi evne til sjølv å tilgi, mi evne til å leve i tilgjevinga, som avgjer? Vil det sei at Han vil sjå etter kva frukt Hans tilgjeving får hjå meg, om tilgjevinga vert omsett i handling i mitt liv? Kva då med dei enkle svara som vert forkynt frå så mange preikestolar rundt om, der det og vert sagt at slike tankar er gjerningskristendom?
Eg veit sanneleg ikkje om eg hadde tort å stå fram på ein preikestol med slike spørsmål.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar