Og vi har prøvt det nokre gongar.
Første forsøk var i Valdres, men så flytta vi oss sørover, til Frankrike der vi byrja å gå frå Le Puy en Velay. Sørvestover til Pyreneane og over grensa til Spania. Og så vidare vestover til Santiago de Compostela. 6 år brukte vi på den vandringa. Seinare har vi vandra den spanske St.Olavsvegen sørover frå Burgos til Covarrubias, og to gonger Camino Ingles sørover frå Ferrol til Santiago. Siste gongen hadde eg før vandringa drege på meg ei ryggskade som som sette meg noko attende fysisk. Då trudde eg at dette var nok siste gongen.
Men ein gong vandrar, alltid vandrar?
I alle fall har vi smått byrja tenke på ei ny vandring i nord-Spania. No er det Camino Primitivo vi har i tankane., og det er inga flat vandring. På den vegen er det mange bakkar å kome opp, for ikkje å snakke om ned. Det fekk eg erfare siste året på Camino Frances, då eg gjekk overende på stien og kom haltande fram til Santiago.
Kvifor den caminoen?
Det er Oviedo som er startbyen, og i ei kyrkje der har dei oppbevart ein gamal ansiktsklut, eit sudarium, so seiest å vere den ansiktskluten som dei la over ansiktet til den døde Jesus for å samle opp blodet som rann der. Den som låg låg samanrulla for seg sjølv på gravbenken då Peter og Johannes kom inn i grava påskemorgonen.Den vert synt fram i kyrkja ein av dagane i september, og den har vi lyst å sjå. Derfor vert starten på vandringa i Oviedo, så får vi sjå etter kvart kor lang vi kjem. Om vi kjem heilt til Lugo som tanken er.
No er det berre å gå igang med intensiv trening for føter og rygg!
Så får vi sjå når september er her.
