Vel, dette er ikkje mine ord, dei er danske Søren Kirkegaard sine. Han levde i ei tid då det å gå høyrde til normalen når ein skulle forflytte seg, om ein då ikkje høyrde til dei som hadde tilgong til hest og kjerre.
Eg har fått meg ei av desse moderne armbandsura som er ei lita datamaskin. Ikkje berre fortel ho meg tida, men og korleis nattesvevnen min har vore har ho og greie på. Og mykje, mykje meir kan ho og fortelje meg.
Verre er det at ho stadig minner meg på at no er det på tide å reise meg frå godstolen, få på meg skorne og kome meg ut av døra for å gå.
Og det skal då vere rett sundt, som salig Søren sa.
No vil eg helst gå i opphaldsvær, eg er ikkje så glad i det våte, men som ei dotter sa til meg i forbifarten i dag. Det er noko som heiter regkle.
Men i dag skein sola, så klokka dreiv meg ut på vegen, utover i bygda, heilt til der gangvegen enda.
Det er lenge sidan er har gått så langt. Truleg hadde eg godt av turen, men eg merka at det er lenge sidan eg har gått så langt. Vel heime kunne klokka fortelje meg både kor mange steg eg hadde teke, kor langt det var i kilometer, og kor mange minutt eg hadde brukt.
Om undervegs tenkte mine beste tankar, som Søren skreiv, er eg ikkje så sikker på, Truleg var eg meir oppteken av å flytte føtene. Men eg kom både fram og attende, og då var godstolen god å finne.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar