Hentet

Diktet nedanfor har vore i minnet mitt heilt sidan det kom for fleire årtier sidan. Då var det ofte å høyre i ulike radiosendingar.

Hentet

Barn 

har en egen måte

å bruke språket på.

I barnehagen der

sønnen min går,

blir de for eksempet  "henta".

Sunniva, du er henta!

roper 

de, når for eksempel 

Sunniva 

blir hentet, og Sunniva

slipper det hun har 

i hendene

løper hvinende

nedover skråningen

rett 

i armene på den

som står ved porten

og er kommet for å hente.

Når også jeg en gang

får øye på

at noen står i porten

og skal hente meg

da håper jeg 

at det vil skje

nøyaktig slik.

                       Johann Grip

Guds hjerte

Kva bilete har vi av Gud, eller Jahve, EG ER, som var det namnet han omtala seg som til Moses då Moses spurde kven det var som tala til han frå den brennande tornebusken.

Ja, kven er Gud for oss i dag? Det svaret er nok forma for oss av mange sterke personar gjennom tidene som har gitt oss sine bilete av kven Gud er. Men ser vi på dei ulike kyrkjeretningane rundt oss  så er ikkje biletet av Gud einsarta.Vår kyrkjeretning har vel ein tendens til at biletet  av Gud hallar mot ein juridisk, dømande, Gud. 

Kanskje mest den retninga eg sjølv vaks opp i, britisk og amerikansk innspirert vekkingskristendom.

Kvar er no mitt bilete av Gud ? 

Etter kvart litt samansett trur eg. Den juridiske Gud er i ferd med å endre seg for meg til eit opnare og lysare bilete, ikkje lenger den juridiske, omvend deg eller gå fortapt guden, men eit lysare bilete av allmakta sin far, der den salva, Messias,  med sin nåde opnar for eit lyst bilete av ein Far som ventar og lengtar etter sine born med opne armar.

Lyset du treng finst, skriv Helge Torvund. 

Eller som Rolf Jacobsen skriv:

Guds hjerte vet vi ikke,

men vi vet

noe som overstrømmer oss

som et regn over hendene.

Hans øyne ser vi ikke,

Men vi ser

usynlig lys over alle ting

som i sommernatten.

Hans stemme hører vi ikke,

men vi finner

veier overalt og spor i hjertene

og stier med lavmælt lys.

Eller som Jon Fosse seier til slutt  i det lange diktet, 

" Finst det ei meining over desse tinga "

"For det er ei meining over desse tinga

For det er ei meining over liva våre

For alt er nåde

Snart februar

Ein eg er onkel til melder om rekordvarme på Costa Blanca så det er godt å finne litt skugge under ein palme. 

Vi kan vel ikkje skryte av det her dei siste dagane i januar. Likevel hadde eg nok venta meir kulde enn vi har no. Mi kjære likte å sjå kva vær vi kunne vente oss ved hjelp av almenakka. Utifrå den las ho tidspunkta for når månen var ny eller full. Og dei tidspunkta fortalde henne kva vær vi kunne vente oss. 

Eg har prøvt meg litt på det eg og i seinare tid. Og sidan den siste nymånen og den komande fullmåne tende i nord så hadde eg venta kaldare vær og snø. Noko vi ikkje har fått sålangt i denne perioda.

Her er bære markar og vegar og blømande snøklokkar. Rett nok kom det litt kvitt i fjella i natt, men skiføre for dei som saknar det er det heller lite av. 

Gje det ville vare seier eg.

En salme på fredag.

Kantoren i Molde domkyrkje legg ofte ut "Ein salme på fredag",  knytt til komande helg, der han til ein utvald salme  spelar melodien og snakkar og les deler av salmeteksta. Eg tykkjer det er kjekt å fylgje med på dei salmane han presenterar.

Denne fredagen var det nr 710 i salmeboka. Ein salme med tekst av Eyvind Skeie med melodi av Per Aamodt Tveit.

Stille hver natt

ror vi vår båt

frem mot de gylne stunder,

da alt som er, 

sitrer av fryd,

like før dagens under.

Drømmer og håp,

lengsler og gråt

fører vi med på ferden,

inntil vår jord

mottar fra Gud

lyset som favner verden.

Båten når land.

Hør, hvilken sang.

Dagen er her, vær rede.

Alt som er skapt,

himmel og jord,

hilser Guds sol med glede.

Eg syntest den høvde godt denne dagen då sola sender sine varme strålar frå ein klår og blå himmel, i motsetning frå gårsdagen då havskodda låg tett  og grå mellom fjella.

inn i det ukjende

Eg sit og ser opp kveldshimmelen. Den har rosa skyer. I dag ser vi på Yr når vi ynskjer å vite kva vær vi får i morgon. I tidlegare tider, i våre eldre forfedre sine dagar var det ein kunst å kunne  tolke teikna i skyer, vind og månefasar for vite kva slags vær morgondagen ville ha i famn.

Det ukjende har alltid ei spenning med seg.

Første året eg gjekk pilegrimsvegen mot Santiago de Compostela hadde eg denne spenninga i meg. Ikkje på kva vær vi ville få neste dag, men sidan vi gjekk i ukjent landskap gjaldt undringa på kva som ville møte oss bak neste ås, bak neste sving og i neste landsby. 

Det gjorde at før neste vandring måtte eg kjøpe meg ei guidebok for landskapet vi skulle gå i.

Eg er framleis undrande på om eg var ein pilegrim, eller om eg var mest turist.

Det skilje kan vi nok gjere på turar vi dreg på, men i liva våre frå vogge til grav er vi alle pilegrimar, der nyttar det ikkje å kalle seg ein turist. Der er kvar dag ny og ukjend, den spenninga må vi leve med heile livet vårt her på jorda. Som det heiter i songen " eg er ein framand, eg er ein pllegrim. Berr ei kveldstund, berr ei kveldstund er eg her .. "

Kva som skjer når pilegrimsferda vår her er over veit vi lite om. Litt har vi fått vite i dei heilage skriftene, men det meste må vente til vi går over grensa ein gong, ein dag der framme.

I eit julemagasin fann eg nokre vers av Karin Gundersen. 3 små vers. Dei sette meg på desse tankane eg har sett ned her over. Dei to første versa lyder slik.

Du kan ikke vite hva som skjuler seg bak en dør.

Døden eller livet?

Evig død eller evig liv?

Sankt Peter med nøkkelen til Paradisets port.

Han ser etter deg i manntallet.

Julenatt. Stallen og krybben som teater.

Den fjerde veggen er borte og åpner mot publikum  (oss). 

Her er det ingen dør, bare å gå rett inn!

.

Sjå, dagen sprett ..

Berre ein ting

er noko stort

berre ein ting.

Dette

Å vere i hytta ved stien

og sjå dagen 

koma ut av si mor

og lyset fyller verda.

Inuitpoet, ved Helge Torvund.

Å, så plutselig

Mi kjære hadde vore på ei kvinnesamling, og etterpå kom ho ofte attende til temaet som hadde vore der under samlinga;  - og så plutselig . Både frå samlinga sin hovedgjest og mellom deltakarane i felleskap.

Denne julehelga opplevde eg røyndomen i utsegna. Juledag fekk eg plutseleg og uventa 2-3 sekund black out  som gjorde at eg fann meg liggande på golvet med ei øm venstre side, men heldigvis utan å ha brote noko bein i kroppen.

Eg var gjest den̈ne julehelga hjå mi eldste dotter, men å køyre heimatt vart eg nekta. Så den tenesta gjorde ho meg, og ikkje berre det. Tredje dag vart det etter påtrykk frå henne, både doktorvitjing  og påfylgjande innlegging på sjukehuset for resten av romjula. 

Sidan eg no hadde svima av to gonger i løpet av 5 år, så var fokuset til legane, korleis er det med hjartet denne karen, fungerar det som det skal ?

Og den andre dagen av nyåret vart det vitjing på Ålesund sjukehus, denne gong med mi andre dotter som sjåfør. for å få lagt inn ei lita sak i bringa mi, som skal overvåke hjerterytma mi i 6 månader.

Og så plutselig er dagane mine totalt endra, ikkje på grunn av denne vesle saka i bringa mi, men fordi eg ikkje får lov å setje meg bak rattet og køyre ein tur i desse 6 månadane.

Frå no av vert det å nytte apostelane sin hestar når eg skal nokon stad, eller be einkvan  om skyss dersom avstanden vert for lang til å gå.  Noko som eg med førarrett for bil ikkje har hatt bruk for sidan eg fekk den retten, og eigen bil for akk så mange år sidan.

Så det vert ein ny lærdom å ta med seg vidare, Noko som ikkje har vore mi lettaste side tidlegare.

Jærdiktaren Helge Torvund har nokre enkle ord som truleg har vore til hjelp for mange.       No får vel eg ta dei til meg. 

"Lyset du treng finst."

Mange har det då mykje verre enn eg. Det er då beŕre retten til køyre min eigen bil i 6 månader det står om. Det må eg overleve.